Kratka istorija ruža za usne || Hello Magazin!

Još prije 5000 godina su ljudi u Mezopotamiji nanosili prah mrvljenog poludragog kamenja na usne i oči.

Stari Egipćani su, na primer, koristili kanu da bi svojim usnama dali neouobičajenu boju. Prema Meg Cohen Ragas i Karen Kozlowski (njihovoj knjizi, “Read My Lips: A Cultural History of Lipstick”) stari su Egipćani koristili i crvenkasto ljubičasti pigment jedne vrste smeđe alge koji u svom sastavu između ostalog sadrži živu, jod i brom, ne znajući da je potencijalno otrovan. Kleopatra je svoje usne bojila smesom dobijenom od usitnjenih mrava s dodatkom karmin buba od kojih je dobijala zagasito crvenu boju. Iako pojava prvog (kakvog takvog) make up-a ima ovako duboke korene, put do njene konačne i potpune društvene prihvaćenosti bio je dug i trnovit.

Ruž je svoju popularnost počeo dobjaati u 16. veku za vrjeme vladavine kraljice Elizabete I koja je unela u modu jako bleda lica i upadljive, skoro crne usne. Tada su se ruževi pravili od pčelinjeg voska i biljnih pigmenata. Thomas Hall, koji je imao dovoljno entuzijazma i slobodnog vremena, napisao je djelo “Gnusnost duge kose” (“Loathsomeness of Long Haire”, 1653.) i poveo narodni pokret čiji je stav o bojenju dijelova lica bio nešto kao “Đavolja rabota”, a za žene koje su bojile svoje usne se smatralo da pokušavaju ostatak, “poštenog sveta”, obmanuti i uhvatiti u zamku. Govorio je da one potpaljuju oganj strasti u srcima onih koji na njima zaustavljaju svoj pogled.

Britanski Parlament je 1770. godine doneo zakon o zabrani ruža za usne, izjavljujući da “se ženi, za koju se dokaže da je zavela muškarca i navela ga na brak koristeći kozmetičke proizvode, može suditi zbog veštičarenja.” U svojoj knjizi „Lipstick“, Jessica Pallingston kaže da je u 14. vrku kraljica Viktorija javno izjavila da je šminka nepristojna pojava. Na šminku se gledalo kao na nešto krajnje vulgarno; na nešto što koriste samo glumci i prostitutke. Kozmetika je tada bačena u drugi plan, a bedilo lica se smatralo modnim prioritetom skoro čitavo stoljeće.

Tokom II. Svjetskog rata nošenje ulepšanog i nasmejanog lica, potpomognuto od strane filmske industrije, donelo je puderu za lice i ružu za usne novi stepen uvažavanja. Za građanke zemalja pod utjecajem rata, “stavljanje novog lica” postalo je nešto kao patriotska dužnost i njihov skromni doprinos dizanju morala. Tridesetih godina 20. veka, industrijski lideri otvaraju prve salone lepote u kojima su se nudile usluge masaže lica i frizeraja te saveti za šminkanje. Upravo tad sve počinje ličiti na ovo danas, što je verujemo svima poznato!

Izvor: alfa-portal.com